ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ Φ. ΧΑΡΙΣΗ, ΓΡ. ΣΑΡΑΦΟΥΔΗ ΚΑΙ Γ.ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΗ
ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΑΔΕΙΩΝ
Αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο αποτελεί η εδώ και ένα μήνα παρελκυστική τακτική του συμβουλίου Κορυδαλλού να μην εξετάζει αιτήσεις αδειών που έχουν κατατεθεί τους προηγούμενους μήνες, με αποτέλεσμα την έμμεση απόρριψή τους.
Ο σύγχρονος Σίσυφος δεν κουβαλάει βράχους ως την κορυφή ενός βουνού, οι οποίοι κατρακυλούν ξανά στους πρόποδες μόλις τους ανεβάσει ως εκεί. Ο βράχος του σύγχρονου Σίσυφου αποτελείται από χαρτί, ατέλειωτες σελίδες χαρτιού που περιλαμβάνουν αιτήσεις, δικαστικές αποφάσεις, πειθαρχικές ποινές, κι άλλες αιτήσεις, ακροάσεις, προτάσεις κοινωνικής υπηρεσίας, καινούριες αιτήσεις και η απαρίθμηση δεν έχει τέλος. Κάθε καινούριο έγγραφο και μία εξαντλητική προσπάθεια με την ίδια πάντα κατάληξη. Την κατάθεση ενός καινούριου εγγράφου.
Ο σύγχρονος Σίσυφος δεν υποβάλλεται σε αυτό αέναο μαρτύριο από το Δία. Οι βασανιστές του φοράνε κοστούμια ή ταγέρ, χαμογελούν υποκριτικά, επικαλούνται αόριστες αιτίες καθυστέρησης.
Το μόνο κοινό που μοιράζονται με το Δία είναι η αλαζονεία της εξουσίας.
Οι σύγχρονοι τιμωροί ονομάζονται εισαγγελείς, διευθυντές, κοινωνικοί λειτουργοί, αρχιφύλακες, υπάλληλοι γραμματείας.
Και ο σκοπός της τιμωρίας τότε και τώρα παραμένει κοινός. Να υπενθυμίζει συνεχώς ποιος κάνει κουμάντο. Να επανεπιβεβαιώνονται ξανά και ξανά οι σχέσεις εξουσίας. Να γίνει αποδεκτή η δύναμη του γραφειοκράτη.
Αυτή είναι η στρατηγική που ακολουθούν τα συμβούλια των φυλακών, φυσικά και το συμβούλιο του Κορυδαλλού όσον αφορά τις άδειες την κρατουμένων. Οι εισαγγελείς Περιμένη και Μαρσιώνη, ο διευθυντής Γιαννακόπουλος, η προϊσ/μένη της κοιν. υπηρεσίας Φραγκαθούλα, αλλά και οι αρχιφύλακες οι οποίοι καλύπτουν το συμβούλιο δρουν υπό το πέπλο της γραφειοκρατικής ομίχλης. Όπως πολύ εύστοχα είχε αναφέρει ο σύντροφος Δ. Κουφοντίνας σχετικά με το ζήτημα: “Εισαγγελείς, επόπτες των φυλακών, δικαστικοί γραμματείς και φαρισαίοι, όλοι αυτοί μεταβιβάζουν την ευθύνη ο ένας στον άλλον. Διαχέεται αυτή η ευθύνη μέσα σε δαιδαλώδης νομικές διαδρομές, χάνεται, αποπροσωποποιείται. Αυτός ο μηχανισμός και όσοι τον συγκροτούν δεν έχει πρόσωπο. Κρύβονται όλοι τους πίσω από νόμους και κανονισμούς, με τον ίδιο τρόπο που κρυβόταν το μεσαίωνα ο δήμιος”.
Δεκάδες φυλακισμένοι, ανάμεσά τους κι εμείς, στον Κορυδαλλό και σε κάθε φυλακή υφίστανται για μήνες την ίδια δοκιμασία, με αποτέλεσμα την ψυχολογική εξόντωση τους καθώς και του συγγενικού τους περιβάλλοντος.Και όταν τελικά η άδεια κερδηθεί, οι μέρες που θα μείνει έξω ο φυλακισμένος θα είναι κατά πολύ λιγότερες από όσες θα αντιστοιχούσαν αν αφαιρούνταν η σκόπιμα εξοντωτική καθυστέρηση.
Την ίδια ώρα που κάθε είδους ουσίες κυκλοφορούν στη φυλακή με τις ευλογίες της διοίκησης, πολλοί φυλακισμένοι ακόμα κοιμούνται στο πάτωμα και η συστημική βία εκφράζεται μέσω της γραφειοκρατικής εξόντωσης, η διοίκηση οργανώνει φιέστες με την παρουσία τηλεοπτικών καμερών για να παρουσιάσει στο ευρύ κοινό την ευαισθησία της για τους φυλακισμένους.
Οι λέξεις που χρησιμοποιούμε έχουν διαφορετικό φορτίο, ανάλογα ποιος τις εκφέρει. Οι εκπρόσωποι της εξουσίας μιλάνε για το “δικαίωμα” στην άδεια. Υπονοούν πως οι άδειες, όπως και όποιο άλλο “δικαίωμα”, εντός ή εκτός φυλακής είναι “παραχώρηση” του κράτους, ένα ακόμα “κεκτημένο της δημοκρατίας”. Καμία εξουσία ποτέ και πουθενά δε θα αποδεχτεί τις υποχωρήσεις της ως τέτοιες. Η διαστρέβλωση του λόγου αναγκαστικά οδηγεί σε παραμόρφωση της πραγματικότητας. Για εμάς, οι άδειες των κρατουμένων, όπως και τόσα άλλα, κερδήθηκαν κάποια στιγμή στο παρελθόν επειδή κάποιοι μάτωσαν, ξυλοκοπήθηκαν και βασανίστηκαν στις ταράτσες, τις απομονώσεις και τα πειθαρχεία. Αν αποδεχτούμε την καθεστωτική γλώσσα των “δικαιωμάτων” και των “κεκτημένων” πολύ σύντομα θα τα δούμε να χάνονται. Διεκδικούμε τις άδειες, περιφρουρώντας και ενώνοντας τους αγώνες προηγούμενων γενιών φυλακισμένων με αυτούς του σήμερα.
Τίποτα δε μας χαρίστηκε και δε θα αφήσουμε τίποτα να χαθεί χωρίς να πολεμήσουμε γι’ αυτό.
