ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ, ΕΓΚΛΕΙΣΤΕΣ Ή ΜΗ
Η 33χρονη Sanaa Taleb από το Μαρόκο ζει στην Ελλάδα εδώ και 5 χρόνια και εργαζόταν σε μαγαζί του κέντρου της Αθήνας μέχρι τις 4 Απριλίου του 2015 που συνελήφθη χωρίς χαρτιά. Έκτοτε είναι έγκλειστη στο κέντρο κράτησης μεταναστριών του Ελληνικού. Μετά από πολύμηνη φυλάκιση εκεί χωρίς να έχει διαπράξει κανένα αδίκημα, μαζί με άλλες μετανάστριες ύψωσε τη φωνή της ενάντια στην αυθαιρεσία των ελληνικών αρχών. Το κράτος δε συγχωρεί: τον Οκτώβριο επιχείρησε να την απελάσει απροειδοποίητα, με τη βία. Η αυτονόητη άρνησή της, της στοίχισε όχι μόνο ξυλοδαρμό αλλά και ποινικές κατηγορίες. Η Sanaa συνεχίζει να αγωνίζεται. Τον Ιανουάριο η κράτησή της παρατάθηκε εκδικητικά για 2η φορά, για άλλους τρεις μήνες. Την Τετάρτη 13/4/16, 43 από τις 47 μετανάστριες που κρατούνται στο κέντρο κράτησης του Ελληνικού ξεκίνησαν απεργία πείνας με αίτημα την απελευθέρωσή τους, έως τη Δευτέρα 18/04 που έληξε η απεργία. Παρά τη λήξη της απεργίας, ο αγώνας για την απελευθέρωση των κρατουμένων και το οριστικό κλείσιμο των κέντρων κράτησης μεταναστριών/ών συνεχίζεται. Οι έγκλειστες μετανάστριες στο Ελληνικό, έκαναν ένα πολύ σημαντικό βήμα που θα αποτελέσει παρακαταθήκη για επόμενους αγώνες που πρόκειται να δοθούν.
Η Ελλάδα της Αριστερής κυβέρνησης που προφασιζόταν ότι ήθελε να κλείσει τα κέντρα κράτησης, «αναγκάζεται» ν’ ανοίξει καινούργια λόγω της «κακής» Ευρώπης. Την ίδια στιγμή οι πολιτικές εγκλεισμού βαφτίζονται hot spots και κέντρα φιλοξενίας. Σε αυτό περιορίζεται ο υποτιθέμενος ανθρωπισμός τους, που αξίζει και νόμπελ ειρήνης. Η κυβέρνηση πατά στο ρατσιστικό και ξενοφοβικό αίσθημα της ελληνικής κοινωνίας, ξερνώντας παντού κέντρα κράτησης, επιθυμώντας να εσωκλείσει την «εγκληματικότητα», τη «βρωμιά» και τον θρησκευτικό/πολιτικό «κίνδυνο».
Οι μετανάστριες στα κέντρα κράτησης βασανίζονται, κακοποιούνται και αφήνονται να πεθάνουν ενώ ταυτόχρονα τα κέντρα κράτησης μεταναστριών/στών όλο και αυξάνονται με στόχο την απομάκρυνση από τον δημόσιο χώρο, ανθρώπων που θεωρούνται «μόλυνση». Επιπλέον οι συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής σε αυτά είναι αισχρές καθώς δεν υπάρχει ζεστό νερό στο ντους, το φαγητό είναι σχεδόν μη βρώσιμο ενώ τα κελιά δεν είναι διαμορφωμένα για τον αριθμό των ατόμων που περιέχουν. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ανύπαρκτη ενώ οι ανθρωποφύλακες αρνούνται να τις μεταφέρουν στο νοσοκομείο για να κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις. Τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα έγκυες και άρρωστες γυναίκες να στοιβάζονται και να ξεχνιούνται στα κελιά τους με κίνδυνο για την υγεία τους. Όπως τόσα χρόνια υπάρχουν αόρατες στη δημόσια σφαίρα, το ίδιο αόρατες είναι στα κελιά των κέντρων κράτησης.
Η ίδια η λέξη «μετανάστρια» είναι χρωματισμένη αρνητικά για την ελληνική κοινωνία αφού κουβαλά συγκεκριμένες συνδηλώσεις: παράνομη, αντικείμενο κοινής χρήσης, ανειδίκευτη εργάτρια. Η κοινωνία τις αντιμετωπίζει ως αυτές που μπορούν να ξεσκατίζουν γέρους, να προσέχουν παιδιά, να σκουπίζουν σκάλες, να καθαρίζουν σπίτια, να εργάζονται ως σεξεργάτριες και εννοείται όλα αυτά χωρίς να τους παρέχονται εργασιακά δικαιώματα. Κοινώς θεωρούνται υποδεέστερες και δεύτερης κατηγορίας καθώς δεν έχουν την ελληνική ταυτότητα. Αντιμετωπίζονται έτσι γιατί προέρχονται από μη προνομιούχες δυτικές χώρες (π.χ. Πρώην ΕΣΣΔ, Αφρική, Ανατολικές χώρες κτλ). Από την άλλη ακόμη κι αν η κακομεταχείρησή τους έρθει στην επιφάνεια, εξαιτίας όλων των παραπάνω, η φωνή τους δεν θα ακουστεί. Τέλος, το μίσος της ξενοφοβικής, πατριδόπληκτης και σεξιστικής ελληνικής κοινωνίας που αυτάρεσκα παριστάνει πως είναι ανοιχτή και φιλόξενη και γι’ αυτό άξια παγκόσμιου θαυμασμού, εκφράζεται μέσω της κυριαρχίας στα σώματα, της στέρησης ελευθερίας και της εργασιακής εκμετάλλευσης των μεταναστριών.
Μας είναι ξεκάθαρο πως αυτή η εκμετάλλευση στηρίζεται σε τρεις μορφές καταπίεσης: την έμφυλη, την φυλετική και την ταξική. Όσες υψώνουν τη φωνή τους ενάντια σε ένα καθεστώς που τις θέλει αόρατες και πειθήνιες, σε μία συνθήκη που δεν διανοείται οι γυναίκες εργάτριες (ή μη) μετανάστριες να αντιδρούν στην αδικία αλλά μόνο να δέχονται βία, καταπίεση, εγκλεισμό και κρατικοδίαιτη φιλανθρωπία, το κράτος τις επιφυλάσσει την κατάλληλη τιμωρία γι΄αυτές.
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΘΕ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΕΓΚΛΕΙΣΤΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ
αναρχοφεμινιστική συλλογικότητα Femanifesta ♀ Ⓐ
E-mail: [email protected]
⃰Θεωρούμε πως ο αγώνας αυτός είναι δικός τους και οι ίδιες τον ορίζουν. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να σταθούμε αλληλέγγυες σε αυτόν
