Τι πρέπει να κάνουμε με όσους «μας πιάνουν στο στόμα τους» για άθλιους λόγους;
Να τους κάνουμε μήνυση; Να τους κάνουμε βουντού; Να τους κόψουμε το βήχα; Να κάνουμε προσφυγή στον Ο.Η.Ε.; στην Ε.Ε.; στη ΓΣΕΕ; Να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας; Την ανάσα μας; Τα αυτιά μας; Να ζητήσουμε μονομαχία στον κόκκινο ήλιο; Ή πνευματικά δικαιώματα;
Η πανούκλα είναι παλιά και γνωστή. Οργανώνοντας όχι ανέξοδα και άκοπα την αδιαλλαξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας όταν κατεβαίνουμε στο δρόμο συμβάλλοντας στην όξυνση του κοινωνικού ταξικού πολέμου και καθόλου στη φορμαλιστική όξυνση μιας μονάχα παραμέτρου, ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που όχι μόνο μας αηδιάζουν, αλλά που δεν γουστάρουμε ούτε να ενσωματώσουμε, ούτε να αφομοιώσουμε σκεπτόμενοι τελικά πώς η αηδία έχει την ευγενή αποστολή να μας προειδοποιεί για τα ναρκοπέδια που στήνουν αδιάκοπα χαϊδολογώντας τη δειλία τους διάφοροι «κινηματικοί τιμονιέριδες» της ηθικολογίας και της κοινωνικής ειρήνης αφού έτσι γράφει το συμβόλαιο της νομιμοποίησης τους φτιάχνοντας απόψεις όπως φραπέ.
Θεέ μου φύλαγέ με από τους φίλους μου, γιατί τους εχθρούς μου ξέρω να τους κανονίζω μόνος μου. Φυσικά, είναι βέβαιο ότι όταν αηδιάζουμε με τους πλοκαμοφόρους και ψυχοβόρους που μας δείχνουν με τα δάχτυλά τους να κινούνται απαξιωτικά εναντίον μας και πώς τα μυαλά τους ζεσταίνουν κάτι που αξίζει την απέραντη περιφρόνηση μας. Γιατί επαληθεύει κάτι σκληρό. Πως αν είσαι μέρος του ψεύτικου της μπλόφας αδιάφορου μεγέθους, δεν μπορείς παρά να επαναλαμβάνεις το ψέμα όπως της ηθικολογίας που είναι καλό αναισθητικό για καθημερινή χρήση. Είναι και ένας αρχαϊσμός για να τακτοποιεί κανείς τα γύρω του και πολλές φορές τον εντός του κόσμο.
Πως απλούστατα η απανθρωπιά είναι πάντα φθηνότερη τόσο διανοητικά όσο και συναισθηματικά αναπαράγοντας τη φρικαλεότητα του αποδιαπομπαίου τράγου, όπως στο τελετουργικό της «καθαρής πόλης» της «δημοκρατικής Αθήνας» έχοντας σαν έκτακτη ανάγκη τη συνάντηση της βιωμένης φτήνειας στην κατασκευή εχθρών με την εξίσου βιωμένη φτήνεια του ξεπλύματος των χεριών της. Δεν υπάρχει ούτε αντίφαση ούτε «ψυχική άβυσσος». Το μίγμα κακοήθειας χλεύης, απαξίωσης δεν εκπλήσει ούτε για τη μιζέρια του, ούτε για την επικαιρότητά του.
Δυστυχώς στους άθλιους καιρούς που ζούμε όπου η συνέπεια θεωρίας και έμπρακτης πολιτικής δράσης είναι προϋπόθεση ζωής η μία για την άλλη οι τρικλοποδιές είναι αναμενόμενες.
Τελικά είναι άχρηστο να χρησιμοποιεί κανείς πολιτικά επιχειρήματα μπροστά σε οικιακές συσκευές. Ο θόρυβος από τη φυγοκέντριση του συνειδησιακού πλυντηρίου «πολιτικοποιεί» οποιοδήποτε απορρυπαντικό υπακούει στην προϋπόθεση να είναι εύκολο στη χρήση φτηνό και βεβαιωμένα λευκαντικό. Εξαιρόντας βέβαια αυτούς που έχουν μία αξιοπρεπή παρατηρητικότητα και ανιδιοτελή σκέψη.
Αυτοί οι νεολαίοι είναι καλοί όταν είναι φυτά και όχι σπόροι έμπρακτων αρνήσεων όταν καταπίνουν αμάσητα το χάπι των ονείρων της καριέρας, της ανέλιξης, είναι ειρηνικοί, νεκρόφιλοι, δουλεύουν πειθαρχημένα, υπερασπίζονται την πατρίδα, όταν οι αγώνες τους και η ιστορία τους γίνονται κιμάς στο μενού των κυρίαρχων. Όταν δεν υπάρχει παρά μόνο σαν μεταβλητό κεφάλαιο όταν ηττάται, απελπίζεται, αυτοκαταστρέφεται στην «προγραμματισμένη μέθη» όταν με λίγα λόγια είναι εύκαιρη και πρόθυμη να τους πιάνουν το κώλο. Ε αυτή η νεολαία θα τιμωρείται και θα τιμωρείται όταν οργίζεται, εξεγείρεται, ριζοσπαστικοποιείται, αντιθεσμικά ανατρεπτικά, αυθεντικά. Διότι είναι τζάμπα μάγκες να τα κάνουν αυτά χωρίς σπόνσορες, χορηγούς και κυρίως χωρίς «πλάτες»…
ΑΥΤΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕ Ο ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ…
Θα τιμωρείται βεβαίως-βεβαίως ακόμα και όταν χωρίς σχέδιο, λίγο άτσαλα χωρίς στόχο αφήνει να της ξεφύγει ένας βιαστικός σπασμός οργής θυμού πίσω από ένα πρόχειρο οδόφραγμα πίσω από ένα μπουκάλι βενζίνης, μια σπασμένη κρατική βιτρίνα, μια πέτρα ένα σύνθημα…
Θα τιμωρείται όχι γι’αυτό που έκανε όσο κυρίως ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ. Αυτό μας θύμισε ο εισαγγελέας και ήρεμα με ακρίβεια εισηγήθηκε την ενοχή των κατηγορουμένων…
Κάποιοι/ες από την πορεία της 2.4.2017 στα Χανιά
