Άπατρις: Κυκλοφόρησε το νέο φύλλο (α.φ. 32) της πανελλαδικής εφημερίδας δρόμου

Κυκλοφόρησε το νέο φύλλο της πανελλαδικής εφημερίδας δρόμου Άπατρις (α.φ. 32 Ιανουάριος Φεβρουάριος 2016). Θα το βρείτε σε στέκια, καταλήψεις και στους δρόμους αρκετών πόλεων.

apatris.info/topics/issues/issue-32

Τρομοκρατία είναι το παρόν που συνηθίζουμε

Διαβάστε:

Ο κόσμος της εξουσίας αντεπιτίθεται
Η επίθεση στο Παρίσι χρησιμοποιείται από τα Ευρωπαϊκά κράτη για να εγκαθιδρύσουν ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
σελ. 22

Το εγχείρημα αυτονομίας
στο Κουρδιστάν
Το κουρδικό κίνημα σημείωσε σημαντικές επιτυχίες εισδύοντας στον κοινωνικό ιστό, λαμβάνοντας μαζική υποστήριξη.
Άρθρο του Γκαζί Μπερτάλ
σελ. 28

Μόνο οι νεκροί έχουν δει το τέλος του πολέμου.
Σημειώσεις για τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο, τα σύμβολα του και η επιστροφή τους στο ιστορικό προσκήνιο, τις διακρατικές συγκρούσεις και τον αντι-ιμπεριαλισμό.
σελ.34-35

Επίσης διαβάστε:

Κανένας άνθρωπος χωρίς σπίτι –
κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα
σελ. 08

Άλλος για Χίο τράβηξε
κι άλλος για Μυτιλήνη
σελ.12

Ο Μπακούνιν για τον πατριωτισμό
σελ. 24

110χρόνια Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW)
σελ. 30

Εθνική Κάρτα Φιλάθλου – Ο θατσερικός
νόμος ενός “αριστερού” υπουργού
σελ.32

To entitorial του νέου φύλλου:

Τον Ιούλιο του 1943 ο πιλότος Αντουάν ντε Σαίντ- Εξυπερύ πετώντας πάνω από τον ουρανό μιας Ευρώ­πης βυθισμένης στο χάος του Β’ παγκοσμίου πολέμου, έγραφε προς έναν φίλο του στρατηγό: “Στεναχωριέμαι για τη γενιά μου η οποία είναι κενή από κάθε ανθρώπινη ουσία… Αυτό που διακυβεύεται είναι το νόημα της ανθρώπινης ύπαρ­ξης και από πουθενά δεν προτείνεται απάντηση. Έτσι, έχω την εντύπωση ότι βαδίζουμε προς τη πιο σκοτεινή περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας.” Ο συγγραφέας του “Μικρού Πρί­γκηπα”, μπορεί να μιλούσε για το παρών της τότε Ευρώπης η οποία ήταν υποταγμένη στη ναζιστική βαρβαρότητα, απεδεί­χθη όμως προφητικός για το μέλλον της.
Σήμερα εβδομήντα χρόνια μετά, η ίδια Ευρώπη, αυτή που αντιστάθηκε στη βαρβαρότητα των Ναζί και των στρατοπέ­δων συγκέντρωσης, ξανανοίγει με δημοκρατικές διαδικασίες νέα στρατόπεδα για να μαντρώσει τους πλάνητες πρόσφυγες και μετανάστες που φεύγουν αναγκαστικά από τις ρημαγμέ­νες χώρες τους κυνηγημένοι, για να γλυτώσουν από τους πο­λέμους και την πείνα που η ίδια η Ευρώπη (και κατ’επέκταση ο Δυτικός κόσμος) προκαλεί άμεσα ή έμμεσα, και τώρα χτυ­πούν τη “πόρτα” της αναζητώντας καταφύγιο στην “ειρήνη” του “δυτικού ημισφαιρίου”.
Για ποια ειρήνη μιλάμε όμως; Στην Ε.Ε. και τον Πρώτο κόσμο υπάρχει μία λανθάνουσα μορφή “ειρήνης” που βασίζε­ται σε μια διαρκή απειλή και ανασφάλεια με κεντρικό άξονα ένα διαρκές casus belli εναντίον όλων όσων δεν συμβαδίζουν με τα οικονομικά, πολιτιστικά και θρησκευτικά της πρότυπα.
Τους τελευταίους μήνες η προσφυγική τραγωδία κατακλύ­ζει σχεδόν καθημερινά τα δελτία ειδήσεων σε παράλληλη δι­άταξη με την απειλή της τρομοκρατίας και τις επιθέσεις στο έδαφος της Ε.Ε. (όπως στη Γαλλία πρόσφατα) από τους φα­νατικούς ισλαμιστές.
Δεν μπορούμε όμως να μιλήσουμε με σοβαρότητα για τα προβλήματα και τις τραγωδίες χωρίς να λάβουμε σοβαρά υπόψιν μας τον κυρίαρχο ρόλο που έπαιξε και εξακολουθεί να παίζει η Δύση στην παγκόσμια ιστορία. Η προνομιακή κατά­σταση που απολαμβάνει ο Δυτικός κόσμος σε υλικό επίπεδο, είναι αδιαχώριστη από τις πολιτικές ληστείας και λεηλασίας που ασκούνταν εδώ και αιώνες τόσο από τις αποικιακές Ευ­ρωπαϊκές αυτοκρατορίες, όσο και σήμερα από τις Δημοκρα­τίες του 21ου αιώνα. Με λίγα λόγια: Η αφθονία του Πρώτου κόσμου είναι εξολοκλήρου οικοδομημένη πάνω στις πλάτες των σκλάβων του Τρίτου κόσμου και ανεπτυγμένη από τις κτήσεις του εδάφους και του υπεδάφους των σκόπιμα υποα­νάπτυκτων χωρών τους.
Ανέκαθεν ο Πρώτος κόσμος εκμεταλλευόμενος την ηγε­μονική του θέση επέβαλλε στον Τρίτο κόσμο μια διαρκή κα­τάσταση ανέχειας και υποτέλειας. Μπορεί να θεωρεί εαυτόν ως θεματοφύλακα του πολιτισμού και της Δημοκρατίας, αλλά η θεωρία του είναι βασισμένη σε μία αλαζονική ηγεμονία επά­νω σε οτιδήποτε έμψυχο και άψυχο στον πλανήτη. Γι αυτό και η συμπεριφορά του ήταν πάντα υπαγορευμένη από τη θέλη­ση για δύναμη και υποταγή στις δικές του κατασκευασμένες αξίες.
Εδώ και αιώνες οτιδήποτε αποκαλείται Δυτικός πολιτι­σμός και Χριστιανισμός συνοδεύεται από την εγωιστική και αυτιστική πεποίθηση ότι αυτή η μειοψηφία του πλανήτη έχει επιλεγεί από τη “Θεία Πρόνοια” ώστε να κυβερνά, να κανο­ναρχεί και να διαφεντεύει τις τύχες όλης της ανθρωπότητας.
Όμως αυτή η υπεροπτική αυταπάτη δεν μπορεί να θεμελι­ώσει έναν επίγειο παράδεισο για αποκλειστική της και μόνο χρήση ενώ ο υπόλοιπος πλανήτης θα είναι βουτηγμένος στο φόβο, τη βία των πολέμων, τη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Οι επιθέσεις φανατικών ισλαμιστών τα τελευταία χρόνια σε Ευ­ρωπαϊκές πόλεις και στις ΗΠΑ αποδεικνύουν ότι το συγκε­κριμένο “όνειρο” είναι μόνο στη φαντασία της Δυτικής ελίτ και μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε έναν τρομακτικό και διαρκή εφιάλτη. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι η πολιτική της Δημοκρατίας όπως την αντιλαμβάνονται οι έχο­ντες την εξουσία στην Ε.Ε. (αλλά και στις Η.Π.Α.) έχει με­ταλλαχθεί από (θεωρητική) κυριαρχία του λαού σε κατοχή και επιβολή της εξουσίας της κυρίαρχης τάξης των λίγων.
Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, η αναστολή συνταγματι­κών ελευθεριών και η κατασκευασμένη κατάσταση πολιορκί­ας από τη “τρομοκρατία”, αποκαλύπτουν ξεκάθαρα την ουσία της αυθεντίας του Δημοκρατικού Κράτους το οποίο δεν χρει­άζεται πια κάποιον παράφρονα δικτάτορα για να αντιμετωπί­σει “ασύμμετρες απειλές” και αόρατους εχθρούς, και δεν δι­στάζει να χτίσει ακόμη και τα δικά του Άουσβιτς προκειμένου να επιβάλει στους ανθρώπους τη σιγή του νεκροταφείου.

Συντακτική Ομάδα Αθήνας

στοιχεία επικοινωνίας για αποστολή φύλλων, κειμένων κλπ:
[email protected]

Η Άπατρις στο Διαδύκτιο:

apatris.info