Ίσως σε αρκετές/ους, ν’ ακούγεται κάπως παράξενο στην εποχή των social media και της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας / αρθρογραφίας, να μιλάμε για έντυπα και εφημερίδες.
Από την άλλη πάλι, σαν αναρχικές/οι, προφανώς ξενίζει ο συνδυασμός εφημερίδας (υπό την σκέπη των ΜΜΕ) και Αναρχίας.
- Ας τα ξεδιαλύνουμε όμως:
Στην σύγχρονη εποχή της ψευδούς δημοκρατίας, ίσως να μην υπάρχει η έννοια της λογοκρισίας, όπως αυτή έχει επικρατήσει να υφίσταται σε καθεστωτικές περιόδους. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν συμβαίνει. Βλέπετε, ο καπιταλισμός έχει κάνει το “θαύμα” του και εδώ.
Δεν είναι καθόλου ανάγκη πλέον να υφίσταται λογοκρισία με την καθιερωμένη της έννοια και μεθόδους. Δε νομιζω πως υπάρχει λόγος να το αναλύσουμε περισσότερο αυτό, άλλωστε ο τύπος, αποκαλείται και σαν την 4η εξουσία. Νομίζω η λέξη εξουσία, χωρίς να εξετάσουμε κάτι περισσότερο καταμαρτυρεί τα πάντα.
Για σκεφτείτε και κάτι ακόμα: Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού διαβάζει τις ίδιες ακριβώς ειδήσεις και γύρω από αυτές αναλώνεται. Και σίγουρα κάποιοι – χωρίς παρωπίδες και μικρά ή μεγάλα συμφέροντα – καταλαβαίνουν πως η ειδησεογραφία είναι κατευθυνόμενη και τίποτε άλλο από προπαγάνδα.
Ο λόγος που αναμεταδίδεται από τα ΜΜΕ, δεν είναι παρά η μεταφορά ενός πλέγματος προσταγών και νουθετήσεων στον δέκτη, ο οποίος οφείλει να παραμένει παθητικός θεατής της ζωής του. Ότι ξεφεύγει από αυτό το πλαίσιο αλήθειας είναι βέβηλο.
Ότι είναι έξω από αυτό που το ίδιο το σύστημα ορίζει ως ενδογενές, οφείλει να παταχτεί. Μέσα στην ενδογένεια του συστήματος μπορεί να χωρούν φασίστες, παπάδες, τραπεζίτες αστοί, δεξιοί, κεντρώοι και κάθε λογής συστημικοί αριστεροί, δίχως αυτό να αποτελεί πρόβλημα για την λειτουργία της μηχανής. Άλλωστε στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Όλοι μπορούν να συζητήσουν μέσα σε ένα πάνελ όπου οι διάλογοι είναι τυποποιημένοι [Προσοχή μέσα από τα ΜΜΕ μιλούν οι μπάτσοι].
Από την άλλη πάλι, εμείς επικεντρωνόμαστε σε έναν κόσμο, σε μια σκέψη, σε μια στάση ζωής που ονομάζεται “κινηματικός χώρος” και όπως είναι προφανές, αυτός ο χώρος εστιάζει στην καταγραφή και ανάλυση των γεγονότων ξεγυμνωμένη από καθεστωτικά πλαίσια, κομματικά και πολιτικά συμφέροντα ή και τον εστιασμό της κοινής γνώμης σε χειραγωγημένες “ειδήσεις” και επικαιρότητα παραπληροφόρησης. Έτσι, είναι προφανές πως η αναγκαιότητα των μέσων αντιπληροφόρησης και ενημέρωσης είναι επιτακτική.
Εδώ, θα μου επιτρέψετε μια μικρή ανάδρομη που ίσως εκπλήξει μερικούς που θεωρούν το αναρχικό κίνημα, σαν ένα “φρούτο” με παρελθόν λίγων δεκαετιών στον ελλαδικό χώρο.
Κάνοντας ένα νοητό ταξίδι στον χρόνο και κατηφορίζοντας στην Πελοπόννησο στα τέλη της δεκαετίας του 1800 και στις αρχές του 1900, θα συναντήσουμε δυο πολύ σημαντικά έντυπα της εποχής, τις εφημερίδες “Επί τα Πρόσω” και “Νέον Φως” που κυκλοφορήσαν κάπου μέσα στο 1897 (αν δεν κάνω λάθος), η πρώτη στον Πύργο και η δεύτερη στην Πάτρα. Στην πορεία εμφανίστηκαν και άλλα φύλλα σε διάφορα σημεία της χώρας, χωρίς όμως να έχουν βιωσιμότητα και διάρκεια χρόνου.
Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν ταραγμένα, με πολέμους, εμφύλιο, πολιτικές καταστάσεις, δικτατορίες και έτσι τα κινηματικά φύλλα ήταν δύσκολο να κυκλοφορούν, αν και αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπήρχαν ανά καιρούς προσπάθειες για διάφορα έντυπα τα οποία στις περισσότερες περιπτώσεις κυκλοφορούσαν χέρι με χέρι. Η καταγραφή τους είναι αρκετά δύσκολη και σίγουρα θα οδηγήσει σε ανακρίβειες.
Συνεχίζοντας αυτό το ταξίδι μας στο παρελθόν και μετά την καθιέρωση της αστικής δημοκρατίας (sic) στην πιο σύγχρονη εποχή, έχουμε κάποια έντυπα να κυκλοφορούν την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών, χωρίς όμως να μπορούμε να τις ονομάσουμε ακριβώς εφημερίδες, ίσως ούτε καν έντυπα. Όμως, σε περιοχές όπως τα Εξάρχεια, η Ομόνοια, ακόμα και μέσα σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, αυτά κυκλοφορούσαν και πάλι χέρι με χέρι κάτω από την μύτη των μπάτσων.
Με το ένα και το άλλο, φτάνουμε στην δεκαετία του 80, όπου ο αναρχικός χώρος όχι μόνο κινούταν δραστήρια και χωρίς προσχήματα, αλλά ήταν και μια περίοδος που οι σύντροφοι της εποχής έκριναν πως ήρθε η ώρα για μια έστω υποτυπώδη οργάνωση και κάπου στα μέσα της δεκαετίας παρουσιάστηκε η εφημερίδα “Δοκιμή” με περιστασιακή κυκλοφορία.
Το αποτέλεσμα αυτού του εγχειρήματος ήταν η εφημερίδα “Αναρχία” που ήταν το αποτέλεσμα μιας διήμερης πανελλαδικής συνάντησης από διάφορες συλλογικότητες την Άνοιξη του 1987 που κυκλοφορούσε ανά δυο ημέρες, σταματώντας την κυκλοφορία της “Δοκιμής”.
Λίγο αργότερα στα τέλη της δεκαετίας του 80 και στις αρχές του 90, κυκλοφόρησαν η εφημερίδα “Ενάντια” και το περιοδικό “Αναρχική Θεώρηση” αντίστοιχα, για να έρθει και το φύλλο “Εκτός Νόμου” με κυκλοφορία στην περιοχή της Θεσσαλονίκης.
Η μεγαλύτερη όμως κίνηση ήταν αυτή της εβδομαδιαίας εφημερίδας “Άλφα” που είχε ρεπορτάζ, ειδήσεις και αναλύσεις από ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο.
σως το πιο παράξενο και αντιφατικό σε αυτή την εφημερίδα να ήταν τα κείμενα μιας ομάδας που αποκαλούνταν “αναρχοχριστιανοί”. Η κυκλοφορία κράτησε μέχρι λίγο πριν το τέλος της δεκαετίας του 90 και στην συνέχεια υπήρξαν διάφορα έντυπα περιορισμένης κυκλοφορίας ανά νομούς, μέχρι που την δεκαετία του 2000 “καλημερίσαμε” το διαδίκτυο.
Blogs, ιστοσελίδες, η εμφάνιση του Indymedia το 2008 μειώσανε του ρυθμούς των εντύπων, χωρίς όμως ποτέ να αμφισβητηθεί η αναγκαιότητά τους.
Σήμερα, κυκλοφορούν αρκετά έντυπα ή εφημερίδες του δρόμου τόσο τοπικά σε νομούς και γειτονίες, όσο και προσπάθειες πανελλήνιας κυκλοφορίας.
Από αυτές, ξεχωρίζουμε (λόγω κυκλοφορίας τις εξής – με απολύτως τυχαία σειρά):
- Άπατρις
- Διαδρομή Ελευθερίας
- Αντίπνοια
- Δράση
- Sarajevo Mag
- Κουκουλοφόρος
- Μαύρη Σημαία
- Βαβυλωνία
- Γκιλοτίνα
- Επί τα πρόσω
- Διαδρομή
Κατά την συγγραφή του άρθρου, θυμήθηκα ένα δημοσίευμα του Dario Aranda, κατά τα επεισόδια στην αργεντινή που δείχνει σαφέστατα τον στρατευμένο ρόλο των δημοσιογράφων. Περιγράφοντας δύο καταστάσεις σε ζητήματα οικονομικής δημοσιογραφίας, γράφει:
[περισσότερα: Η επέλαση των έντυπων ΜΜΕ στο Διαδίκτυο, οδηγεί στην φτήνια της Πληροφορίας].Οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν ζητήματα γεωργίας ποτέ δεν επισκέπτονται τις οικογένειες των μικρών γεωργών που στοχοποιούνται από τους ψεκασμούς και τις εξώσεις. Επίσης, οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν τη βιομηχανία πετρελαίου δε δείχνουν ποτέ τα πρόσωπά τους στις κοινότητες Μαπούτσε, όπου οι άνθρωποι φέρουν βαρέα μέταλλα στο αίμα τους και πεθαίνουν από ασθένειες που σχετίζονται με το πετρέλαιο. Η δημοσιογραφία του ηλεκτρονικού υπολογιστή αντιμετωπίζει τα προβλήματα της μεσαίας αστικής τάξης με διαφορετικό τρόπο από ότι τα δεινά ενός μικροκαλλιεργητή ή ενός αυτόχθονα.
Επίλογος:
Tο να σφυρηλατήσουμε ένα επαναστατικό κίνημα, το οποίο να εμπνέεται από τις αναρχικές ιδέες και να είναι ικανό να αντιστρέψει αυτή την αντιδραστική ροπή, αποτελεί τεράστιο καθήκον. Kαι εδώ είναι αυτό στο οποίο έγκειται η αληθινή επικαιρότητα των αναρχικών ιδεών και η ανάγκη διάδοσής τους, τόσο έντυπα όσο και ηλεκτρονικά.
Tα σχεδόν ανυπέρβλητα τεχνικά εμπόδια μπορούν να εξαλειφθούν σταδιακά με την τεχνολογικο-κυβερνητική επανάσταση που βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη. Επίσης, το κίνημα χειραφέτησης απειλείται πολύ περισσότερο από τις κοινωνικές, πολιτικές και τεχνικές πλύσεις εγκεφάλου του “κατεστημένου”.
Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως για τα σύγχρονα ΜΜΕ πιο ασφαλής δρόμος προς τα μεγάλα κέρδη περνάει – πάντα -μέσα από τον εκφυλισμό του πνευματικού επιπέδου.
Στην Ελλάδα, η υπερσυγκέντρωση εκδηλώθηκε στα ΜΜΕ με τον πιο παράνομο, κραυγαλέο και χυδαίο τρόπο. Δέκα «οικογένειες» υφάρπαξαν χάρη στους διεφθαρμένους πολιτικούς με τους οποίους διαπλέκονται, τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες, οι οποίες ανήκουν εξ αδιαιρέτου στον ελληνικό λαό. Οι ίδιες «οικογένειες» ελέγχουν τις περισσότερες εφημερίδες και περιοδικά πανελλαδικής κυκλοφορίας. Στις ίδιες «οικογένειες» παρέχει τις υπηρεσίες του «ένας ολόκληρος κόσμος από δημοσιογράφους, συγγραφείς και πανεπιστημιακούς», με ανταλλάγματα πάσης φύσεως: αμοιβές συνεργασίας, προώθηση βιβλίων, κοινωνική αναγνώριση και επαγγελματική ανέλιξη, μερίδιο εξουσίας και άλλες δελεαστικές προσφορές.
Οι εφημερίδες τους εκβιάζουν τους πολιτικούς και τροφοδοτούν την τηλεόραση με την οποία από κοινού απειλούν και τρομοκρατούν τους πολίτες, τα περιοδικά τους επίσης τροφοδοτούν τα κανάλια και, από κοινού, διαμορφώνουν τη μαζική κουλτούρα και ούτω καθεξής, με στόχο τη χειραγώγηση της κοινωνίας και την ανεμπόδιστη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Καμία κοινωνία δεν θα ανεχόταν οποιαδήποτε ληστρική επιδρομή χωρίς να έχει προηγουμένως παραπλανηθεί και αποχαυνωθεί τεχνηέντως [ΜΜΕ: Το μακρύ… παλαμάρι της διαπλοκής].
Για την Αναρχία, για την Ελευθερία για τον Άνθρωπο με το Άλφα κεφαλαίο και σε κύκλο.
[Για την mpalothia – Constantinos από osarena.net]
